crawl

Somewhere over the rainbow...

koumpia

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Δεν σέβονται την φτώχεια...

Πρωινό Δευτέρας στα γραφεία της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, υποκατάστημα Καλλιθέας…

Το μηχάνημα εξυπηρέτησης πέταξε το νούμερο 298. Εκείνη την ώρα τα γραφεία εξυπηρετούσαν το νούμερο 123 και ήδη σκεφτόμουν αν έπρεπε να την κάνω με ελαφρά ανανεώνοντας για άλλη φορά το ανεπίσημο ραντεβού μου με την συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία, ήταν όμως η τρίτη φορά που βρισκόμουν εκεί και το θέμα μου δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Έπρεπε επιτέλους να ξεμπερδεύω.

Πήρα το μαγικό χαρτάκι μου και κατέβηκα στο ισόγειο στην είσοδο του κτιρίου να κάνω ένα τσιγάρο μήπως περάσει η ώρα. Έξω έβρεχε καρέκλες και η κίνηση στους δρόμους ήταν εφιαλτική. Ακόμα και από εκεί που στεκόμουν μπορούσα να ακούσω κορναρίσματα, βρισιές και τσακωμούς. Νομίζω πως πλέον είμαστε πολύ εύθραυστοι ως πολίτες. Με το παραμικρό αρπαζόμαστε και συνεχώς ψάχνουμε τρόπους να εκτονώσουμε μια συσσωρευμένη οργή αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Αν κοιτάξεις προσεχτικά γύρω σου βλέπεις θυμωμένους ανθρώπους και σκυθρωπά πρόσωπα. Πώς να δικαιολογήσεις, όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, τόση δυστυχία;

Ένας άνδρας γύρω στα 65 ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλοπάτια, τίναξε βιαστικά την ομπρέλα του που τελικά την παράτησε δίπλα στην είσοδο και μπήκε φουριόζος μέσα στο κτίριο. Το πρόσωπο του φανέρωνε απόγνωση, τα χέρια του έτρεμαν και έδειχνε πολύ ταλαιπωρημένος. Πήρε το ασανσέρ για τον 1ο όροφο. Έσβησα το τσιγάρο μου και ανέβηκα κι εγώ. Τα γραφεία εξυπηρετούσαν τα νούμερα 126 & 128. Μαύρο χάλι. Δεν θα τα βάλω με τους υπαλλήλους για την καθυστέρηση (όχι ακόμα) αν και κάποια κενά γραφεία με έβαζαν σε σκέψεις. Πριν από λίγο κάποιος καθόταν εκεί!
Ήμασταν πολλοί μαζεμένοι στον χώρο έξω από την αίθουσα με τα γραφεία και κουβεντιάζαμε, σε μια μάταιη προσπάθεια να εξορκίσουμε την απελπισία μας με λίγο χιούμορ. Οι περισσότεροι, άνεργοι όχι φυσικά από επιλογή, ήθελαν πληροφορίες σχετικά με τα έκτακτα χαράτσια, άλλοι προσπαθούσαν να αλλάξουν τον λογαριασμό τους και να τον περάσουν σε άλλο όνομα (προφανώς κάποιου ανέργου η χαμηλόμισθου), άλλοι ήθελαν απλώς να διακόψουν παροχές. Ύστατες προσπάθειες να αποφύγεις το αναπόφευκτο. Όλοι όμως είχαμε σκοπό να περιμένουμε. Οι πόρτες θα έκλειναν στις 2 το μεσημέρι αλλά θα εξυπηρετούσαν όσους είχαμε την υπομονή να περιμένουμε. Δεν είναι θέμα όμως υπομονής, αλλά έλλειψη εναλλακτικών επιλογών. Αν δεν μπορείς να αποφύγεις λένε, τον βιασμό, προσπάθησε να τον απολαύσεις!

Οι πρώτες φωνές ακούστηκαν από το γραφείο αριστερά, εκεί που παρείχαν πληροφορίες χωρίς μαγικά χαρτάκια. Όλοι κοιτάξαμε να δούμε τι συνέβαινε. Ένας καλός τρόπος να σπάσει λίγο η μονοτονία στις δημόσιες υπηρεσίες, είναι να βρεθεί κάποιος αποφασισμένος συμπολίτης σου, που δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει ότι του λένε. Όχι πως παρόμοιες συμπεριφορές φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα προκαλούν εκνευρισμό. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να επιτύχεις χωρίς να προσπαθήσεις.
Εκεί λοιπόν, μπροστά στο γραφείο, στεκόταν ο ταλαιπωρημένος 65χρονος και κοιτούσε με έκπληξη τον υπάλληλο που υποτίθεται τον εξυπηρετούσε. Πίσω από τον άνδρα, στριμωγμένοι στην ουρά, οι ανυπόμονοι. Όποιο πρόβλημα κι αν αντιμετωπίζει ο μπροστινός τους, αυτοί δεν βλέπουν την ώρα να ξεμπερδεύουν. Συχνά, κοσμούν με όχι και τόσο κομψά «κομπλιμέντα»  αυτόν που τους καθυστερεί, έχοντας έτσι την εντύπωση πως θα εξυπηρετηθούν πιο γρήγορα. Ο υπάλληλος στο γραφείο, χωρίς να κοιτά στα μάτια τον άνδρα, φώναζε και χτυπούσε το χέρι του σ’ ένα σωρό με χαρτιά, για λόγους που εμείς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Το τι μπορεί να είχε συμβεί, δεν είχε καμία σημασία. Αυτό που απλώς προκαλούσε την έκπληξη του άνδρα αλλά και την δική μας, ήταν ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόταν ο υπάλληλος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτόν τον άγραφο κανόνα που επιβάλει χρήση δύναμης και εξουσίας απέναντι σε κάποιον που φανερώνει από χιλιόμετρα την αδυναμία του. Ο άνδρας δεν αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο (φαινόταν εξάλλου πως το συγκεκριμένο δεν το ‘χε, αν με καταλαβαίνεις) και προσπάθησε απλά με την σιγανή και κουρασμένη φωνή του, να ζητήσει εξηγήσεις. Το μόνο που κατάφερε όμως ήταν να επιβεβαιώσει την θέση ισχύος στην οποία βρισκόταν –και καλά- ο υπάλληλος. Μόνο που πλέον δεν φώναζε. Έχοντας πλήρη επίγνωση της υπεροχής του, χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του χρωματίζοντας τον με αυθάδεια. Φαντάζομαι πως κι εσύ κάποια στιγμή στην ζωή σου βρέθηκες αντιμέτωπος με αυτόν τον τόνο, ιδιαίτερα μέσα σε κάποια ΔΕΚΟ. Δεν είναι αηδιαστικός;
Ο υπάλληλος έδειξε με το δάχτυλο του, χωρίς να μιλήσει, το γραφείο απέναντι του. Η συμπεριφορά του είχε ενοχλήσει και την συνάδελφο δίπλα του (μια κοπέλα που ομολογώ: με είχε εξυπηρετήσει απόλυτα και ευγενέστατα και τις τρεις φορές που ζήτησα την βοήθεια της), όμως όπως ήταν φυσικό, δεν αποπειράθηκε να διαμαρτυρηθεί. Στις δημόσιες υπηρεσίες υπάρχει μια άτυπη υποχρεωτική συναδελφική αλληλεγγύη και κανείς δεν τολμά να την παραβεί. Άραγε υπάρχουν συνέπειες αν κάποια στιγμή την παραβείς; 

Στο γραφείο στο οποίο οδήγησε με το δάχτυλο του ο υπάλληλος τον 65χρονο άνδρα, ήταν μια γκριζομάλλα κυρία, που ήδη εξυπηρετούσε κόσμο και μάλιστα με μαγικά χαρτάκια. Άρα το να κινηθεί προς τα εκεί ο άνδρας ήταν ήδη μια καταστροφική κίνηση, αλλά εκείνη την στιγμή, μέσα στην απόλυτη ταλαιπωρία του, δεν είχε την πολυτέλεια να σκεφτεί τι έκανε! Δεν χρειάζεται να σου περιγράψω τι συνέβη. Δεν έχεις το δικαίωμα να διακόψεις κάποιον που εξυπηρετείται, ούτε φυσικά αυτόν που τον εξυπηρετεί. Στο παιχνίδι μπήκαν και όσοι κάθονταν στις πολυθρόνες αντικριστά από τα γραφεία και περιμένουν την σειρά τους ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα χαρτάκια τους μήπως και ξεχάσουν τον αριθμό. Μάταια ο άνδρας προσπαθούσε να εξηγήσει πως το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν μια ερώτηση, μάταια κοιτούσε με απίστευτη έκπληξη τις αντιδράσεις γύρω του, μάταια χαμήλωνε το κεφάλι του. Είμαι σίγουρος πως αυτό που ήθελε εκείνη την στιγμή να επιτύχει ήταν μια δόση λύπησης, αλλά ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα αποτελέσματα ήταν ακριβώς τ’ αντίθετα. Γιατί αντιδρούμε έτσι; Είναι στην φύση μας;
Ο 65χρονος έφτασε τελικά εκεί που περίμενα πως θα φτάσει: σε απόγνωση. Ακολούθησε οργή και το απαραίτητο ξέσπασμα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι τι συνέβη, ούτε τα λόγια του. Συγκράτησα μόνο τα βασικά. Τα βασικά για την ταλαιπωρία του. Δεν μπορούσε να πληρώσει το χαράτσι. Δεν ήθελε να πληρώσει το χαράτσι. Δεν καταλάβαινε γιατί να πληρώσει το χαράτσι. Ήθελε εξηγήσεις, διευκρινήσεις και κάποιον να τον πληροφορήσει σχετικά με τα απαραίτητα δικαιολογητικά (που ελάχιστα αιτιολογούν κάτι). Με τα πολλά, κατάφερε να πλησιάσει το γραφείο της γκριζομάλλας κυρίας και να πάρει κάποιες βιαστικές και επιπόλαιες απαντήσεις στα ερωτήματα του. Από εμπειρία, γνωρίζω πως οι απαντήσεις που πήρε είναι ελλιπείς και δυστυχώς η ταλαιπωρία του δεν θα τελείωνε ακόμα. Και αύριο εδώ θα ήταν και θα πάλευε να εξυπηρετηθεί. Έχοντας επίγνωση των προβλημάτων που πλέον δημιουργούνται, γιατί οι κύριοι της ΔΕΗ δεν έχουν αναρτήσει σχετικές πληροφορίες απλές και κατανοητές στον κόσμο ή ακόμα καλύτερα, γιατί δεν επιστρατεύουν έναν υπάλληλο υπεύθυνο για αυτά ακριβώς τα θέματα;

Όταν ο άνδρας κρατώντας στα χέρια του τις ελλιπείς πληροφορίες, έκανε να φύγει, κοντοστάθηκε για λίγο μπροστά στην πόρτα του ασανσέρ και γύρισε προς το μέρος μας. Ήμασταν καμιά δεκαπενταριά άνθρωποι εκεί αλλά όταν εκείνος μίλησε το ταλαιπωρημένο και γεμάτο απελπισία βλέμμα του, σταμάτησε επάνω μου.
«Είτε κυβέρνηση είναι, είτε υπάλληλοι, είτε οποιοσδήποτε άλλος, ένα είναι το τεράστιο πρόβλημα…» είπε και η φωνή του έτρεμε. «Δεν σέβονται την φτώχεια…»
Μπήκε στο ασανσέρ και εξαφανίστηκε.
Κι εγώ κοίταξα για λίγο όσους βρίσκονταν γύρω μου. Κάποιοι χαμογέλασαν, κάποιοι κοίταξαν βαριεστημένα τα μαγικά τους χαρτάκια, κάποιοι έσκυψαν το κεφάλι. Οι υπόλοιπες ώρες μέχρι να έρθει η σειρά μου να εξυπηρετηθώ (παρεμπιπτόντως εξυπηρετήθηκα από τον ευγενέστατο και με αρκετές δόσεις καλού χιούμορ κύριο Παναγιώτη, έναν ευτραφή τύπο με γυαλιά – προτιμήστε τον) πέρασαν χωρίς να τις καταλάβω. Καθισμένος στα σκαλοπάτια ανάμεσα στον 1ο & τον 2ο όροφο, το μόνο που έκανα είναι να φέρνω και να ξαναφέρνω στο μυαλό μου τα λόγια του 65χρονου άνδρα:
«Δεν σέβονται την φτώχεια…»
Αλήθεια δεν είναι; Το συνειδητοποιείς; Δεν είναι τραγικό; Δεν σε φοβίζει; Δεν σε πικραίνει; Πολλά & πολλούς δεν σέβονται, είναι αλήθεια. Είναι μεγάλο θέμα ο σεβασμός και φανερώνει σαφώς, πολιτισμό. Αλλά το να σε κοιτά στα μάτια αυτός ο άνθρωπος και να σου λέει αυτή την κουβέντα, ήταν μια εμπειρία που πραγματικά με σημάδεψε. Αδυνατώ να περιγράψω το συναίσθημα & τις σκέψεις μου και δεν θέλω να φανώ υπερβολικός. Αυτό που είπε αυτός ο άνδρας δεν ήταν τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από την πραγματικότητα:
«Δεν σέβονται την φτώχεια…» 

Notis 2011


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Πες την γνώμη σου....

Όλα Τα Γίδια Είναι Ίδια - olatagidia.blogspot.com