Σήμερα ξύπνησα με διάθεση να πετύχω έστω μερικούς από τους δαιδαλώδεις και κατά καιρούς ασαφείς ή αδιευκρίνιστους στόχους μου...
Μερικές φορές «τρώω» κάτι παράξενες «φλασιές» και το ταλαίπωρο μυαλό μου πλημμυρίζει με ηχοχρώματα (συχνά και οσμές) περασμένων μεγαλείων, άλλοτε αναπολώντας άλλοτε διεκδικώντας, συνήθως όμως επιστρέφοντας. Δεν ξέρω πως και γιατί (το υποσυνείδητο είναι μια ύπουλη πουτάνα) αναδύθηκε από τα σκοτάδια της μουσικής μου «παιδείας» το «The Wicked Messenger» του μέγιστου Bob Dylan, αλλά ξαφνικά ήθελα πολύ να το ακούσω (μια ακόμα από εκείνες τις ακατανίκητες επιθυμίες που έρχονται απρόσμενα και αν δεν τις εκπληρώσεις νιώθεις 2-3 χρονάκια να προστίθενται σε αυτά που ήδη κουβαλάς με δυσκολία στις πλάτες σου…).Η αναζήτηση στο YouTube δεν απέφερε καρπούς. Τα περισσότερα καλά τραγούδια του Dylan είτε δεν υπάρχουν στον περίφημο «σωλήνα εξολόθρευσης μουσικής» είτε περιορίζονται σε μερικές διασκευές η live εκτελέσεις με κακό ήχο. Η μουσική επιθυμία μου (αυτές που με τον ένα η τον άλλο τρόπο κάπως μπορείς να τις βολέψεις) ικανοποιήθηκε κατά το ήμισυ με την πετυχημένη διασκευή του «θείου Νιόνιου», γνωστή (θέλω να πιστεύω) στον περισσότερο κόσμο ως «Άγγελος Εξάγγελος». Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1972. Τι άλλαξε από τότε; Μια ζωή τα ίδια. Μια χώρα που καταβροχθίζει λαίμαργα εξαγγελίες αγγελιοφόρων και αναγγελίες εξάγγελων. Κάπου σε αυτό το σημείο ήταν που η θέληση άρχισε να κοντράρεται επιδεικτικά με την διάθεση μου…
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, άναψα κι άλλο τσιγάρο. Η ελάττωση της αγαπημένης κακιάς συνήθειας έπαιρνε κι άλλη αναβολή αλλά εγώ δεν το συνειδητοποιούσα. Το mail μου ήταν και πάλι βομβαρδισμένο από υποτιθέμενες «προσφορές» εργασίας (στις μέρες μας κανείς δεν προσφέρει εργασία και δεν χρειάζεται να το εξηγήσω αυτό) και «ευκαιρίες» καριέρας από πολύ γνωστά sites του συγκεκριμένου χώρου που κάθε μήνα δημοσιεύουν διαρκώς τις ίδιες αγγελίες. Είτε οι εργοδότες είναι παντελώς ανικανοποίητοι είτε τα sites δημοσιεύουν «μούφες» για να μην χάσουν την επισκεψιμότητα τους! Καλή λοιπόν η ιδιωτική πρωτοβουλία και τα από εδώ και από εκεί μεροκάματα που πασχίζουν να με συντηρήσουν, αλλά σαν το μόνιμο δεν έχει. Έτσι, παρόλο που γνωρίζω την απάτη, δεν σταματώ να ελπίζω. Το βιογραφικό μου (που επιμελώς διαφοροποιώ ανάλογα την υποτιθέμενη προσφερόμενη θέση εργασίας) πρέπει να έχει αποσταλεί περισσότερες φορές και από το mail που αν το κοινοποιήσεις σε άλλα 50 άτομα (και αυτά τα 50 σε άλλο τόσα που με την σειρά τους θα το κοινοποιήσουν σε άλλα 50…) κάτι εξαιρετικά καλό θα σου συμβεί!
Και εδώ μία από τα ίδια. Η τεράστια πολυεθνική εξακολουθούσε να αναζητά άμεσα πέντε άτομα να στελεχώσουν τα τμήματα της, η γνωστή εταιρεία (που ποτέ δεν αναφέρει την επωνυμία της) ακόμα έψαχνε νέο/νέα ως 25 χρονών με τουλάχιστον 10 χρόνια αποδεδειγμένης προϋπηρεσίας, η ελληνική φαρμακευτική δεν είχε καταφέρει να εντάξει στο δυναμικό της τον πωλητή με τα 3 πτυχία και την τουλάχιστον 3ετή εμπειρία, η διαφημιστική (σας τα πρήζουμε όλο το 24ωρο) που η αγγελία της δεν βγήκε ποτέ από αυτά τα sites, συνέχιζε να προσλαμβάνει τηλεφωνητές/τηλεφωνήτριες, ενώ ο τάδε οργανισμός στα πλαίσια συνεργασίας με μεγάλη εταιρεία της Ελληνικής αγοράς, βρισκόταν ακόμα στην αναζήτηση 7 υποψηφίων με ή χωρίς προϋπηρεσία (πάνω σε τι;)… Αρχίδια μάντολες! Η εργασία έπαψε να είναι δικαίωμα όταν αυτοί που την δικαιούνται προσφέρθηκαν βορά στα αγρίμια που κάνουν μια ζωή τους μάγκες στηριζόμενοι στις πλάτες των υπαλλήλων τους. Όποιος όμως προσπάθησε κάποια στιγμή να φτιάξει μια επιχείρηση, γνωρίζει πως ο εργοδότης χρειάζεται και ο υπάλληλος προσφέρεται. Διαφορετικά, αν είσαι τόσο μάγκας όσο διατείνεσαι πως είσαι, βγάλτα πέρα μόνος σου! Δεν κάνεις ελεημοσύνη ρε φίλε, ανάγκη έχεις…
Η διάθεση για πραγμάτωση στόχων είχε εξανεμιστεί. Παρόλα αυτά έκανα ακόμα μια προσπάθεια. Έστειλα τις προσφορές μου (η ιδιωτική πρωτοβουλία που είπαμε) σε 1-2 καταστήματα που ευελπιστώ εδώ και χρόνια πως θα τους κάνω πελάτες μου και είπα να ασχοληθώ (με βαρεία καρδιά) και με την αλληλογραφία μου, κυρίως με εκείνες τις κοροϊδευτικές προτάσεις συνεργασίας. Δυο μεγάλα sites επιθυμούσαν να με εντάξουν (εθελοντικά φυσικά) στην επιτυχημένη ομάδα τους και μου υπόσχονταν σημαντική προϋπηρεσία και εξαιρετικές προοπτικές. Να τις κάνω τι, ρε μεγάλε; Να τις πλασάρω αργότερα σε κάποιον άλλο για να με εντάξει και εκείνος εθελοντικά στην δική του επιτυχημένη ομάδα; Οι εθελοντές πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν πως ο εθελοντισμός τους καταστρέφει εντελώς μια άλλοτε σεβαστή και δημιουργική εργασία. Εσείς επίσης, αν είστε τόσο επιτυχημένοι όσο μου γράφετε, πληρώστε επιτέλους και κάποιον για τον τεράστιο χρόνο που διαθέτει για πάρτη σας. Γιατί μονάχα ένας ηλίθιος, άσχετος ή εραστής της απόλυτης αρπαχτής και εκμετάλλευσης, θεωρεί και διατυμπανίζει μέσα από τις ανούσιες εθελοντικές προτάσεις συνεργασίας του, πως το γράψιμο είναι μια απλή διαδικασία που γίνεται σε δέκα λεπτά. Γράψε και μια φορά στην ζωή σου αντί να κάνεις copy/paste μήπως και καταλάβεις.
Στη συνέχεια, ένας από του τρεις κινηματογραφικούς ιστότοπους που επιχείρησα να συνεργαστώ μαζί τους, ζητούσε και πάλι την «ευγενική συμβολή» μου στην παρουσίαση και κυρίως κριτική, ορισμένων νέων ταινιών. Όταν δεν ντρέπεσαι που γίνεσαι μάγκας στηριζόμενος στην δουλειά των άλλων, γιατί να ντραπείς να επαναλάβεις μια πρόταση έστω και αν έχει απορριφθεί ουκ ολίγες φορές; Αυτοί προσέφεραν εισιτήρια για πρώτες προβολές και διάφορες άλλες παπαρολογίες (ανταλλακτική συνεργασία), αλλά όταν εγώ θέλω να δω το «Star Wars» εσύ γιατί θέλεις σώνει και καλά να με στείλεις στον Παπακαλιάτη; Επειδή πουλάει (όπως υποστηρίζεις); Αν πουλάει ρε φίλε, τότε αγόρασε!
Η θέληση γνωρίζει εκ των προτέρων πως η καλή διάθεση δεν αρκεί για να αλλάξει την πραγματικότητα. Ο επιτυχημένος καφές είχε κρυώσει θυμίζοντας το πανάκριβο σκούρο νεροζούμι που πουλάνε στα πλοία, κάπνιζα ήδη το 5ο τσιγάρο και ο φρουρός που στέκεται μπροστά στα τείχη που απόρθητα κυκλώνουν στόχους και επιθυμίες χαμογελούσε χαιρέκακα με την κατάντια μου. Ο Μπαλτάκος φτιάχνει νέο και καλά δεξιό κόμμα, νεκρά παιδάκια ανασύρονται ακόμα από τις παγωμένες θάλασσες, η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο φασιστικό κωλοχανείο, η Ελλάδα είναι χωρισμένη σε φατρίες και αγωνιστές προσωπικών συμφερόντων, ο Κούλης έρχεται να μας σώσει, ο Τσίπρας νομίζει πως είναι αριστερός… Η καλή διάθεση είναι μονάχα μια ειρωνική ψευδαίσθηση. Δεν έχω πια θέληση ούτε να αλλάξω ούτε να επιτύχω κάτι. Απλά περιμένω…
Κάποτε, εκείνα τα ανέμελα μεθυσμένα βράδια των άπειρων κερασμάτων και της ατέλειωτης μουσικής σε ένα από τα μπαράκια που εργάστηκα προσφέροντας αντιεπαγγελματικά ότι γούσταρα και όχι ότι ζητούσαν (εκτός αν έπαιζε κέρασμα), είχα μια όμορφη συνάδελφο από αυτές που αποκαλούμε «Hot Stuff» η ελληνιστί «Φωτιά & Λάβρα» και μια νύχτα συναγωνιστήκαμε στο ποιος θα καταναλώσει τα περισσότερα σφηνάκια ούζο! Κερνούσαμε αλλεπάλληλα ο ένας τον άλλο, αδιαφορώντας για τα αφεντικά που είχαν αρχίσει να βγάζουν καπνούς από τα αφτιά τους. Ο στόχος ήταν απλός και κατανοητός και ήταν από αυτές τις μοναδικές στιγμές όπου η θέληση ακολουθούσε κατά πόδας την διάθεση. Το μαγαζί είχε αδειάσει, πηγαίναμε για κλείσιμο, αλλά το «Πλωμάρι» εξακολουθούσε να ρέει καυτό στα στομάχια μας. Κάπου ανάμεσα στο «Johnny B» των Hooters και το «Ακίνδυνο Τραγουδάκι» από τους Τρύπες η μπάλα χάθηκε, η πραγματικότητα σκοτείνιασε, το μυαλό θόλωσε, η θέληση παρέμεινε αλλά η διάθεση πνίγηκε στο γλυκό μείγμα αιθανόλης και γλυκάνισου.
Όταν κατάφερα κάποια στιγμή να συγκεντρωθώ και να εξατμίσω το αλκοόλ από το αίμα μου, συνειδητοποίησα πως βρισκόμουν μόνος στον δρόμο και είχε αρχίσει να χαράζει. Κάπου είχα παρατημένο το αυτοκίνητο αλλά δε με ένοιαζε που. Υποτίθεται πως κατευθυνόμουν προς το σπίτι μου, αλλά δε με ενδιέφερε αν θα φτάσω. Ο στόχος δεν είχε επιτευχθεί. Η μόνη «Φωτιά & Λάβρα» που μπόρεσα να νιώσω ήταν το κάψιμο στο στομάχι μου και οι ζεστές αναθυμιάσεις που ζάλιζαν το μυαλό μου. Αναζητώντας όσα ελάχιστα ψήγματα αξιοπρέπειας μπορεί να έχει κάποιος που παραπαίει μεθυσμένος στη μέση του δρόμου, προσπάθησα να σταθώ σταθερός στα πόδια μου και ύψωσα το βλέμμα μου στον ουρανό. Ήταν ολοφάνερο πως θα ξημέρωνε μια όμορφη μέρα. Στερέωσα με απίστευτη δυσκολία την τσάντα με τα CDs στους ώμους μου, κοίταξα αργά γύρω μου για να καταλάβω που ακριβώς βρισκόμουν και τρεκλίζοντας πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Το μόνο που επιθυμούσα εκείνη την στιγμή ήταν να φθάσω σπίτι προτού ξημερώσει για τα καλά και γεμίσουν περίεργους οι δρόμοι. Μόλις έφθανα θα έπεφτα αμέσως για ύπνο. Ίσως αργότερα ξυπνούσα με διάθεση να πετύχω έστω μερικούς από τους δαιδαλώδεις και κατά καιρούς ασαφείς ή αδιευκρίνιστους στόχους μου…
η αιτία του παραληρήματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....